Roger Ghysens

Roger groeide op in een kleermakersfamilie in Meldert, nabij Aalst. Hij liep er school in het college St. Maarten en velen zagen in de erg goeie leerling met belangstelling voor de wetenschappen (hij volgde de Wetenschappelijke A richting) een toekomstige ingenieur. Dat het niet zo gelopen is is wellicht ten dele toe te schrijven aan het werk van enkele paters van de abdij van Affligem, waar Roger zong in het knapenkoor en nadien misdienaar werd, en aan een voorganger die tijdens de retraite een jaar voor het afstuderen de eerste zaadjes voor een latere roeping zouden planten. Geen evidente keuze, ook niet voor Roger, want priester worden, was hij daar wel klaar voor? En zeker het voor Oost-Vlaanderen bevoegde seminarie te Gent onder leiding van de conservatieve Monseigneur Van Peteghem leek voor de 17 jarige Roger een brug te ver.  En dus suggereerde men in Affligem dat hij misschien toch beter naar Leuven zou gaan, maar nog niet meteen als seminarist. En zo is het gelopen: Roger volgde in Leuven psychologie en pedagogie en studeerde er na vier jaar af met een thesis over de katholieke volwassenvorming in Duitsland (hij heeft er nog altijd een aardig mondje Duits aan over gehouden).

Maar een roeping laat zich moeilijk bedwingen en Roger sloot zich gaandeweg aan bij de studenten die aan het Johannes XIII seminarie les volgden. Hij had heel wat tijd in te halen tegenover de seminaristen die op 18 jarige leeftijd aan hun opleiding begonnen waren, maar na enkele drukke jaren (met nog een legerdienst als brankardier in de Militaire Hospitalen van Gent en Brussel ) zat zijn vorming als priester er op en kon hij in 1972 gewijd worden. Dit gebeurde niet in zijn parochiekerk in Meldert, maar in de abdijkerk van Affligem, waar hij zich doorheen de jaren altijd erg thuis had gevoeld (het was meegenomen dat Affligem net in Brabant ligt en niet in Oost-Vlaanderen zodat Kardinaal Suenens uit Mechelen-Brussel er Roger kon wijden zonder daarbij op de tenen te trappen van zijn reeds vermelde Gentse collega bisschop...).

Na zijn wijding werd Roger in 1972 halftijds benoemd in Overijse als een van de onderpastoors van deken Michiel Mariën en halftijds als verantwoordelijke voor de navorming van priesters. Nadien werd hij pastoor in Sint Agatha Rode en begeleider van de priesters in het Johannes XIII seminarie te Leuven.

Toen Pros Truyts, de toenmalige pastoor van Overijse, in 1995 een hartinfarct kreeg vroeg hij of Roger hem niet even kon vervangen.  Wat opgezet was als iets tijdelijks werd definitief en in 1995 werd Roger benoemd tot pastoor van Overijse Centrum en Eizer.  Sinds het wegvallen van EH Frans Cuyckens hoort ook Terlanen nu in dat rijtje en gaat Roger ook geregeld voor in de vieringen in Terlanen.

In die 42 jaar priesterschap heeft Roger de kerk en de parochiegemeenschappen grondig zien veranderen. Maar wie denkt bij hem aan het goeie adres te zijn voor verwijzingen naar “de goeie oude tijd” is er aan voor de moeite: “de mensen zijn mondiger geworden en de kerk moet leren daar mee om te gaan. Het is de kerk die naar de wereld toe moet  stappen en moet luisteren naar de noden van de mensen”. Dat de nieuwe paus signalen in die richting geeft stemt Roger hoopvol. “Hij is een man van het volk en zo hoort het ook”.

Zelf heeft hij het niet zo begrepen op de (vroegere) rol van de pastoor als een van de boegbeelden of “gestelde lichamen” binnen een gemeente. “Ik voel me niet zo goed in die rol van het kerkelijk gezag”, geeft hij ruiterlijk toe. Over datzelfde thema van “gezag” zou hij later in het gesprek zeggen: “ik kan enkel spreken over wat ik zie en meemaak, maar de werkelijkheid is dat wij aan niemand de communie weigeren”. En die “wij” slaat dan op de collega priesters van de omliggende parochies waarvan hij de vriendschap en steun erg waardeert.

Na al die jaren woont Roger ondertussen langer in Overijse dan hij ooit in Meldert of Leuven is geweest en is hij dan ook Overijsenaar geworden. Zijn thuis ligt nu hier, al betekent dat niet dat Roger niet graag eens een stukje wereld verkent tijdens vakantiewandelingen en -fietstochten. De vraag naar zijn lievelingsbestemming is echter geen moeilijke, want sinds hij in 1995 voor het eerst de religieuze broedergemeenschap in het Franse Taizé bezocht, is hij er ieder jaar terug gekeerd.  Voor een stuk spirituele herbronning, maar ook omwille van het enige landschap met de vele romaanse kerkjes en de kracht van de samenzang (en het mag gezegd, Roger heeft een mooie stem).

En wat dat zingen betreft krijgt Terlanen in zijn afscheidswoord een pluim: ja hij heeft een boontje voor Terlanen want “in Terlanen zingen de mensen in de mis goed mee en zo hoort het ook”.