Maximilien Carton de Wiart en Winnie de Schaetzen
Maximilien werd kort na de oorlog geboren in een Brusselse adellijke familie. Hij bracht zijn jeugd door in Watermaal-Bosvoorde op het domein ‘La Lisière’. André de Meeûs was generaal en grootmeester bij koningin Elisabeth. Zijn auto droeg nummerplaat 18. ”Als jonge man mocht ik soms met die wagen een ritje maken wat heel wat aandacht trok. Soms vroeg er zich wel eens iemand af of ik een prins was“ monkelt Maximilien.
In de vorige eeuw speelden verschillende leden van de familie Carton de Wiart een belangrijke rol. Graaf Henri Carton de Wiart werd Eerste Minister in de jaren 1920-1921. Edmond Carton de Wiart werd secretaris van Leopold II en was grootmaarschalk aan het hof in de jaren 50. Etienne Carton de Wiart, een oom van Maximilien, werd dan weer benoemd tot bisschop van Doornik. Een andere vermaarde telg van de familie was Sir Adrian Carton de Wiart. Hij was generaal bij het British Army en was zowel actief in de tweede Boerenoorlog in Zuid-Afrika als in de beide wereldoorlogen. Daarna werd hij persoonlijke vertegenwoordiger van Winston Churchill in China.
Winnie stamt uit een adellijke familie gevestigd in Otrange (Wouteringen), aan de Luikse kant van de taalgrens ter hoogte van Tongeren.
Maximilien en Winnie kennen mekaar sinds 1972. Winnie studeerde aan de universiteit van Leuven in de periode dat de beslissing viel de franstalige vleugel te verhuizen uit Leuven. Dit evenement speelde een cruciale rol in hun loopbaan. Zoals Winnie het kernachtig uitdrukt “on a été des déménageurs d’université”.
Winnie als urbanist en Maximilien als ambtenaar spendeerden immers een groot deel van hun beroepsleven aan het plannen en uitvoeren van de verhuis en de expansie van de franstalige faculteiten naar Louvain-La-Neuve. Het was een grote uitdaging: in een immens agragrisch gebied rond Ottignies moest een nieuwe universiteit maar ook een gans nieuwe stad uit de grond rijzen. LLN strekt zich vandaag uit over bijna 1000 hectaren waarvan 300 hect binnenstad, 200 hect wetenschappelijk en industrieel park en 70 hect sportinfrastructuur. Winnie en Maximilien kijken met voldoening en fierheid terug op hun bijdrage tot deze realisatie.
Ze trouwden in 1974 en namen hun intrek in de watermolengebouwen van Terlanen. Maximilien haalt een anekdote op uit die beginjaren: ”Op het domein van mijn grootvader in Bosvoorde werkte een tuinier, Arthur, en die had een kleindochter van dezelfde leeftijd en met de zelfde naam als mijn zus, Nicole! Om misverstanden te vermijden werd mijn zus gewoon Nicole genoemd en de kleindochter van de tuinier ‘Nicole van Arthur’. Toen ik in Terlanen ging winkelen bij Hilaire, stond ‘Nicole van Arthur’ achter de toonbank. Een aangename verrassing na zo vele jaren“. Maximilien erfde de molen van zijn moeder, Françoise de Meeûs d’Argenteuil. Het is een historisch gebouw dat reeds in teksten uit 1429 vermeld wordt! De molen werd verschillende malen vernietigd, ondermeer tijdens de godsdienstoorlogen in de 16de eeuw, maar werd steeds terug opgebouwd. Toen in 1892 een brand de molen teisterde zorgde de toenmalige eigenaar voor de meest recente heropbouw. In het begin van de 19de eeuw komt de molen in het bezit van de directe voorvaderen van Maximilien. Sinds dan ook leverden de families Van Roy en Van Pee alle molenaars. Naast de graanmolen was er tot de tweede wereldoorlog ook een zagerij aan de molen verbonden. De molen bleef tot in 1972 in bedrijf en de laatste molenaar was Maurice Van Pee. Tijdens de oorlog 40-45 werd er elektriciteit geproduceerd ten dienste van de Terlanenaren.
Maximilien zelf ontwierp ook een vernuftig systeem met compressoren en waterpompen om zo de centrale verwarming in het molenhuis te voeden. Recent werd er een project opgestart om via een nieuw molenrad elektriciteit op te wekken. Door het opschorten van de Groene Stroom Certificaten werd het project echter verlieslatend. Met de medewerking van het gemeentebestuur wordt momenteel een oplossing bestudeerd om de ca. 50.000 Kwh, die nu jaarlijks richting zee stroomt, toch nuttig te gebruiken. Maximilien en Winnie hebben een dochter en een zoon, Estelle en Corentin, thans beiden jonge dertigers.
Estelle is onderzoeker aan de Université de Liège op het gebied van bijen (apicultuur) en denkt eraan dit te combineren met een artisanale activiteit die bij de molen past. Corentin, afgestudeerd als ingenieur aan de UCL, vindt goed zijn weg in de Waalse aëronautische sector. Maximilien en Winnie wonen graag in Terlanen. Ze vinden hier de nodige rust en tijd voor hun hobby’s: fotograferen, tijd besteden aan de paarden, wandelen, striptekenen en het illustreren van novellen.
Ze hebben een gezellig en warm nest met knusse meubelen in een authentiek molenhuis waar hoge plafonds, houtkachels, trappen en niveauverschillen voor een aangename sfeer zorgen. Een gastvrij drankje en een zelfgebakken “peperkoekje van het Huis Estelle” is daarbij nooit ver weg. Hartelijk dank voor de goede ontvangst, het gezellig interview, het goede nabuurschap en het in stand houden van een enig mooi stuk erfgoed in Terlanen.
P.S. Beste lezers, tik eens ‘Molen van Terlanen’ in op een internet zoekmachine en je kan er een schat aan informatie vinden.
