Dirk en Ingrid Jena-De Wilde

Ingrid’s vader was kleermaker en toen iemand hem influisterde dat Overijse een goeie kledingszaak kon gebruiken verhuisde de familie van Haren naar hun nieuwe thuis in de Stationstraat: beneden winkel en boven de woonruimtes. Vele Overijsenaren en hun kinderen zouden er zich op hun Paasbest laten kleden. Ingrid ging naar school om de hoek in het Sint-Jozef College (nu SMO) aan de Leegheid. Dirk was daar ondertussen ook beland, na zijn lager onderwijs in Terlanen bij Juffrouw Rosier en Meester Peigneur en een jaartje internaat in Leuven om zijn discipline wat aan te scherpen.

 

Hun paden kruisten zich dus al sinds hun dertiende: op school maar ook al eens ook al eens in hun dierbaar jeugdlokaal ‘De Klomp’, al leek Dirk in die jaren ook al bezig met wereldverbeterende discussies, wat kattekwaad en de werking van de bloeiende basketclub van Terlanen.

 

Het was pas in Leuven dat (in hun eigen woorden) “de vonk oversloeg”. Dirk studeerde er Politieke & Sociale Wetenschappen en Ingrid Secretariaat Moderne Talen. Leuven zou ook een hele tijd hun thuis blijven: ze kochten er na afloop van hun studies een huisje en Tuur (° 1986) vervoegde er het gezin. Ingrid was ondertussen aan de slag bij Wrangler en bij de europese organisatie van landbouw cooperaties, terwijl Dirk eerst werkte op het kabinet van Minister Steyaert en nadien cultureel ombudsman werd in Overijse. Een boeiende periode want het cultureel centrum ‘Den Blank’ werd in die periode gepland en opgestart. 

 

Getogen Terlanenaars werden ze met de aankoop van hun huis op het einde van de Kardinaalstraat. Ondertussen  waren ze met zijn vieren want ook Fons (° 1989) maakte ondertussen deel uit van de familie. 

 

De buitenlandse microbe die Dirk doorheen zijn loopbaan nooit zou loslaten sloeg in die periode voor het eerst toe: Dirk ging aan de slag bij de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) in Genève en werd van daaruit telkens voor twee jaar uitgestuurd naar Sri Lanka en naar Fiji. Na enkele jaren terug in Terlanen gewoond te hebben vertrok het hele gezin opnieuw naar het buitenland: Dirk vervoegde het Bevolkingsfonds van de Verenigde Naties (UN Population Fund) en het gezin woonde de volgende tien jaren achtereenvolgens in Vietnam, New York en Rwanda. 

 

Toen ze Rwanda in 2004 verlieten kreeg Tuur zijn vader zover (of omgekeerd) om samen met hun blauwe Land Rover van Rwanda via de Hoorn van Afrika, Egypte, en Tunesië naar Terlanen te rijden. Het zal geen alledaags ritje geweest zijn.

 

Ondertussen, we schrijven 1999, hadden Ingrid en Dirk in Terlanen ‘het huis van Jef’ gekocht op het kruispunt van de Bollestraat en de Leuvensestraat, tegenover café De Sportman. Terlanen wist niet goed wat daarvan te denken want ze hadden toch een huis in de Kardinaalstraat en als je er Dirk over aan sprak dan had die het over vage plannen om er “later iets mee te doen”.

 

Tuur en Fons waren ondertussen slechts enkele jaren verwijderd van hun hogere studies en het was dan ook belangrijk dat ze zich daar op een Belgische school op konden voorbereiden (in het buitenland gingen ze veelal naar Franse lycea). Toen Dirk na twee jaar Terlanen opnieuw opdrachten in het buitenland moest uitvoeren voor het UN Population Fund (eerst Eritrea en nadien opnieuw Fiji) bleven Ingrid, Tuur en Fons dan ook in Terlanen wonen. Via de wekelijkse Skype-sessies hielden ze Dirk echter goed op de hoogte van het reilen en zeilen in Terlanen. Ingrid ontpopte zich tot co-auteur van een serie over streekcafés met pit in Spoorslag. Wie weet deed ze daarbij veel inspiratie op?

 

Ondertussen had men in Terlanen opgemerkt dat Dirk tijdens zijn vakantieperiodes vaak verbouwings- en andere werken uitvoerde aan ‘het huis van Jef’. Sommigen meenden te weten dat hij er zich als fietsenmaker zou vestigen terwijl anderen hem of Ingrid hadden horen zeggen dat ze er een landelijke herberg zouden openen. Toen Dirk in 2013 een punt zette achter zijn loopbaan bij het UN Population Fund geraakten de werken in een stroomversnelling: iedere ochtend zag men hem er al vroeg aan het werk, vaak in een wit kantoorhemd “want zo had hij er nog veel van te verslijten”.  De geruchten over een nieuw café bleken terecht maar menig Terlanenaar krabde zich toch een beetje in het haar want “kon je wel een café maken in een huis met zoveel kleine kamers?”, “waarom moest het dak perse een halve meter hoger?” en “hebben Ingrid en Dirk daar wel verstand van?”.

 

Bij het afnemen van dit interview in wat ondertusen ‘Het Klein Verzet’ is geworden glimlacht Ingrid wanneer ze opmerkt “alles zat van in het begin in Dirks hoofd maar ideeën concreet vertalen was niet altijd gemakkelijk”.  

 

Hun gezamenlijk project draaide even proef bij enkele privé-feestjes, ging voor Terlanen in primeur voor één dag op de Zomerkermis en kende op 15 augustus een feestelijke opening. Sindsdien is ‘Het Klein Verzet” op korte termijn een begrip geworden voor de mensen van Terlanen en van erbuiten.  Een mooie herberg met veel persoonlijkheid, maar ook met iets tegendraads - vandaar de naam. En met twee uitbaters die in alle eerlijkheid vertellen over hoe ze een voor hen onbekende stiel ontdekken met zijn voor- en nadelen.  De antropoloog komt boven in Dirk wanneer hij met veel bevlogenheid vertelt over de vele dorpen die hij in zijn buitenlandse verblijven heeft zien kapot gaan bij gebrek aan ontmoetingsplaatsen. En zo’n ontmoetingsplaats wil ‘Het Klein Verzet’ zijn.  Of hoe vlug mensen en dorpen hun eigen lokale geschiedenis vergeten en hoe ‘Het Klein Verzet’ misschien kan uitgroeien tot een infocentrum voor lokale geschiedenis.  Waarop hij er meteen spontaan aan toevoegt “teveel ideeën maar gelukkig heb ik Ingrid om me soms een beetje met mijn beide voeten op de grond te houden en te zorgen dat er iets van komt”.  Dat er iets van gekomen is kan iedere bezoeker aan de mooie realisatie die ‘Het Klein Verzet’ is geworden enkel beamen.  Dank Ingrid en Dirk voor jullie inzet voor ons dorp.