Hildegarde Handsaeme

 

 

 

 

Dat Terlanen heel wat artistiek talent herbergt bleek toen bij de expositie “Terlanen Ten Toon” enkele jaren terug niet minder dan vijftien kunstenaars uit eigen dorp ons hun werken toonden. Hoog tijd dus om in deze reeks ook eens bij een kunstenaar aan te kloppen en niet de eerste de beste, want de werken van Hildegarde Handsaeme bevinden zich in privé-collecties in binnen- en buitenland.

 

Hilde (haar volledige naam gebruikt ze enkel op haar schilderijen) groeide op in La Hulpe en ging als kind naar school te Maleizen en in het Kasteeltje te Overijse. Toen ze een jaar of 16 was opperde ze thuis de gedachte om zich in te schrijven in St. Lucas en er kunstonderwijs te volgen, maar haar vader bleek daar niet zo voor te vinden en dus werden de artistieke dromen geklasseerd en maakte ze haar middelbaar onderwijs af in het Brusselse. Naar het voorbeeld van haar moeder die verpleegster was startte ze daarop studies in verpleegkunde, maar hoewel geslaagd wist ze na een jaar dat dit niets voor haar zou zijn en ruilde ze de boeken voor een baan bij de bevolkingsdienst van Elsene.

 

Ondertussen had ze Mark (Ghekiere) leren kennen die als Sabena steward regelmatig over de vloer kwam in de coffeeshop naast de Delhaize, waar ze als student vaak werkte. Het stel werd een echtpaar en na enkele jaren mochten ze zich verheugen in de geboorte van dochter Charlotte en zoon Carl. Het gezin woonde in het begin in Rixensart, maar toen ze in de Serrist een zoekertje plaatsten “jong gezin zoekt woning te huren in de druivenstreek” werden ze meteen gebeld door Mandus Alsteens die een huurhuis had in de Bollestraat dat net leeg was komen te staan. En zo kwamen Hilde, Mark, Charlotte en Carl dus in Terlanen terecht.

 

Ze zouden er ook blijven want enkele jaren later kochten ze een perceel grond aan de Monicadreef (met mooi zicht op het Terlanenveld) en bouwden er de woning die ook vandaag nog hun thuis is en waar Hilde’s schildersezel staat. Het was in dat huis dat Hilde gaandeweg ook artistiek actief zou worden. Ze herinnert zich levendig hoe het allemaal begon op een avond in 1991: er was niets op televisie behalve dan beelden van de eerste oorlog in Irak die toen volop woedde, Mark was voor Sabena in het buitenland, de kinderen lagen in bed en plots kreeg ze de ingeving om enkele tekenbladen te nemen, die ze in een kast had gevonden, en wat lijnen te trekken “om eens te proberen”. Het werd haar eerste werk met als passende actualiteitstitel “oorlog”. Er volgden meer werken, eerst in pastel en daarna met gekleurd krijt dat je met haarlak kon fixeren. Maar heel snel waren er die lijnen, die menselijke figuren, herkenbaar en toch wat surreëel en dat kleurenbord die samen de zo typische Hildegarde stijl zouden vormen en die haar nooit zouden verlaten.

 

De artistieke snaar was dan wel geraakt, het was toen nog helemaal niet de bedoeling er mee naar buiten te komen. In 1993 vond Hilde tot haar grote verbazing haar naam terug in een lijst van kunstenaars die zouden exposeren op “Kunst in Overijse”. Ze belde Den Blank op om hen te wijzen op die vergissing, maar daar hadden ze wel degelijk een inschrijving op haar naam ontvangen die blijkbaar stiekem was ingestuurd door haar toen 11 jarige dochter Charlotte. “Patrick Puttemans is hier toen thuis met aandrang komen bepleiten dat ik toch zou meedoen want dat mijn naam nu eenmaal op de affiche stond en ik heb dan maar toegegeven”. 

 

Hilde’s eerste deelname aan een tentoonstelling mag dan al niet gepland geweest zijn, Hilde’s werken sloegen er wel aan, want van de vier ingestuurde werken op ‘Kunst in Overijse’ vonden er meteen drie een koper. Hilde’s werken trokken ook de aandacht van kunstkenner Ward Boon, die kon bewerkstellingen dat ze kort daarop kon deelnemen aan de internationale kunsttentoonstelling van Libramont. Ze sleepte er een onverhoopte 3de prijs in de wacht. Van het een kwam het ander en enkele jaren later werd Hilde uitgenodigd om in het kader van de viering van het tweede millenium deel te nemen aan een tentoonstelling in het Vaticaan. 

 

Ondertussen is schilderen een vast deel van haar leven geworden. “Ik heb altijd een beroep blijven uitoefenen los van mijn schilderen, maar als ik soms enkele weken geen tijd heb om te schilderen dan voel ik dat het hoog tijd wordt voor mezelf en voor mijn huisgenoten dat ik mijn schildersschort en mijn penselen boven haal” lacht ze. “Ik zou echt niet meer zonder kunnen”. Dat het schilderen verweven is met haar leven blijkt ook uit het feit dat een stuk van de living als atelier is ingericht en dat er altijd een nog af te werken doek uitnodigend klaarstaat op de ezel. 

“Je gevoelens in lijnen en in verf kunnen uiten op doek is zo mooi en zo intens. Niet dat je het voor het geld moet doen”, zo voegt ze er aan toe, want er komt erg veel bij kijken: contacten met galerijhouders of beurzen onderhouden, een website opzetten (de hare kan je vinden op www.hildegardehandsaeme.com)...

 

Gevraagd naar haar mooiste artistieke ervaring begint Hilde eerst met wat trots over het feit dat een van haar werken uit vele inzendingen geselecteerd werd om in 2012 op Times Square in New York op een van de grote lichtreclames geprojecteerd te worden. Maar dan keert ze toch opnieuw terug naar het creatief proces zelf: “voor de tiende keer opnieuw met je penseel in de hand even achteruit stappen, je werk bekijken en denken “ja, nu is het af”: dat is zo’n fijn gevoel”. 

 

Hilde, wat aangepord door Mark, heeft nog een primeur voor ons in petto: er komt in het nieuw café van Dirk en Ingrid Jena-De Wilde een toepasselijk werk van haar te hangen. En zo zijn we weer in Terlanen beland, het dorp waarvan ze ongevraagd bevestigt dat ze er erg graag woont. We zijn blij je onder ons te hebben, Hilde, en dank voor de aangename babbel.