Monique en Hans Lahaye
“De redactie vond dat een bezoek aan Hans Lahaye, samen met zijn moeder Monique uitbater van café De Sportman, niet kon ontbreken in onze portretreeks van bekende Terlanenaars en zo gezegd zo gedaan. Het werd een boeiend gesprek dat ons terugbracht naar 1954, het jaar waarin Jules Lahaye en Gaby Debecker (zie de zwart wit foto) een café begonnen op de hoek van de Bollestraat en de Leuvensestraat. Jules was ‘voeger’ van beroep en gedurende de dag was het dan ook vooral Gaby die het café openhield. Hun zoon André, die later ook ‘voeger’ zou worden, zat in de klas in Terlanen met Monique en zij herinnert zich de levendige ambiance bij kermissen in het dorpscafé van haar toekomstige schoonouders.
Eind jaren zestig gingen Jules en Gaby met pensioen en moest er een nieuwe uitbater gevonden worden. Kortstondig stonden Lucienne (‘schoen biene’) en Mammy achter de toog tot Jacqueline er in 1970 haar intrede nam. Toen Jacqueline in 1981 naar De Trapkens verhuisde nam Vuka haar plaats in. Hij zou er liefst 30 jaar lang de scepter zwaaien en vele gesprekken animeren. Toen Vuka in 2011 met pensioen ging maakten velen in Terlanen zich zorgen: wat zou er gebeuren met hun De Sportman? Zou het gebouw plaats moeten maken voor een woonhuis of zou de familie Lahaye, nog altijd eigenaar, dan toch een nieuwe uitbater vinden? Tot het gerucht de ronde ging dat Hans, zoon van Monique en André en kleinzoon van stichters Jules en Gaby, zelf het café wou uitbaten. Daar werd echter meteen aan toegevoegd dat het niet zeker was of dat wel zou gebeuren want zijn moeder Monique was daar niet zo voor te vinden. Monique lacht wanneer we haar vertellen wat er toen in het dorp verteld werd. “Ik wist toen inderdaad niet of dat zo’n goed idee was maar ondertussen ben ik wel bijgedraaid”. Dat ‘bijgedraaid zijn’ is wat zacht uitgedrukt want sinds ‘De Sportman’ op 24 januari 2012 opnieuw zijn deuren opende is het Monique die met veel enthusiasme en oog voor haar planten en terras gedurende de voormiddag en vroege namiddag de gasten ontvangt. Vanaf een uur of vier ’s namiddags neemt Hans dan over voor de zwaardere avondshift.
Ondertussen is ook de vierde generatie Lahaye al eens betrokken bij De Sportman want Hans’ zonen Sam en Niek steken op drukke momenten graag een handje toe. Dat Hans ‘De Sportman’ zou uitbaten lag niet zo voor de hand: sinds jaar en dag was hij immers aan de slag als beenhouwer in de Delhaize en in zijn vrije tijd was de eendenjacht een geliefkoosde hobby. Toch zette hij de stap om zijn vertrouwde baan te verlaten en zich in een stukje avontuur te storten: het café grondig te renoveren, er een terras aan toe te voegen en op hoop van zegen het ‘welkom’ bordje aan de deur te hangen.... Maar Terlanen zag dat het goed was en vond zijn weg naar De Sportman en ook de wandelaars en fietsers zijn blij dat ze nu ook in Terlanen ‘een terrasje kunnen doen’.
Hans is een man zonder veel franjes en hij erkent zelf dat een café uitbaten vandaag geen evidentie is: “de mensen zijn het wat verleerd om samen iets te drinken op café en er is zoveel keuze aan amusement”. Maar wie hem met zorg voor elk detail een verzorgde pint ziet tappen en presenteren voelt een oog voor kwaliteit en dat tikkeltje fierheid dat hem tot een goeie cafébaas maakt. ‘De Sportman’ is overigens nog steeds een goede naam voor het café want fietswedstrijden (zowel in het veld als op de weg) worden er gevolgd op groot scherm en de ‘arrivée’ van de jaarlijkse wielerwedstrijd in Terlanen ligt nog steeds pal voor De Sportman. En met de doortocht voor de deur van de Brabantse Pijl op woensdag 16 april wordt het die dag ongetwijfeld ook goed druk op het terras. Of hij nog plannen heeft met De Sportman luidt onze laatste vraag. “Ik zou eigenlijk wel graag ooit een kleine maaltijd willen aanbieden” klinkt het, “dat ligt nu wat moeilijk want dan moet er constant een tweede persoon aanwezig zijn maar wie weet kan dat later wel”. Hans en Monique, dank voor jullie inzet voor Terlanen en nog vele boeiende jaren toegewenst in ‘De Sportman’! (en dat rondje van de zaak was echt niet nodig maar toch graag aanvaard).
