Gilberte Vanhaelewijn

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We spraken Gilberte de dag na de succesvolle dialectquiz van “Kzegamoda” waar ze als ploegkapitein de kleuren van Terlanen hielp verdedigen. Ook al hebben Gilberte en Octaaf enkele jaren geleden hun huis in Terlanen ingeruild voor een mooi appartement in het centrum van Overijse, Terlanen blijft centraal staan in hun dagelijks leven. Een gesprek dus over Terlanen, maar ook over onderwijs als roeping en inzet voor het verenigingsleven.

Gilberte Vanhaelewijn werd kort na de tweede wereldoorlog geboren in de boerderij tegenover Ten Nood. Toen ze 7 jaar was verhuisden haar ouders naar Terlanen waar ze lagere school liep bij juffrouw Rosier en nadien bij Meester Peigneur. De dorpsschool beviel haar erg en ze had er naar eigen zeggen “een erg mooie en onbezorgde tijd om nooit meer te vergeten”. Klasgenoten van toen waren ondermeer Guido De Kock, Maria Van Eyck en Magda Bisson. Voor het lager middelbaar ging ze naar de zustersschool in Overijse waar ze intern was. De zusters stonden erop dat de meisjes al snel behoorlijk Frans konden spreken, wat in het begin een hele opgave was. Zo moest Gilberte na enkele weken een bloedneus melden, maar kende ze het woord voor bloed niet . Ze had het dan maar over “rouge qui vient de mon nez”.

Toen ze 15 jaar was moest er een beroepsrichting gekozen worden en voor Gilberte was die keuze duidelijk : ze wou kleuterleidster worden. Na vier jaar aan de Normaalschool in Heverlee had ze haar diploma op zak en kon ze op zoek naar een werkplek. Dat was blijkbaar niet zo eenvoudig, want enkele dagen voor de start van het nieuwe schooljaar zat Gilbert nog steeds werkloos en wat ontmoedigd thuis. Tot plots bleek dat de gemeente Overijse op verzoek van een aantal jonge gezinnen dringend een nieuwe school wilde starten in Maleizen. De kandidatuur van Gilberte werd als eerste weerhouden en dus kon ze aan de slag als kleuterleidster en meteen ook directrice, maar dan wel in een school die voorlopig enkel op papier bestond. De verantwoordelijke van het kasteel “Croix de Lorraine” waar het klaslokaal moest komen bleek overigens niet opgezet met de komst van het nieuwe Nederlandstalig schooltje en hield de deur op slot. Toen Gilberte anderhalve week later dan toch een sleutel ontving moest ze vaststellen dat het meubilair van haar “klaslokaal” bestond uit twee verroeste tafels en vier vuile stoelen. Op 9 september 1965 kon de gemeentelijke kleuterschool Lotharingenkruis eindelijk van start gaan. “We begonnen die eerste dag met vijf kleuters. Gelukkig had ik zelf wat kleurpotloden, enkele popjes en puzzels meegebracht, want daar had niemand aan gedacht” monkelt ze.

Ondanks de moeilijke start werd de gemeentelijke kleuterschool Lotharingenkruis een groot succes : twee schooljaren later waren er al 42 kleuters, kon de school intrek nemen in een nieuw gebouw en mocht Gilberte een hulp-kleuterjuf verwelkomen. Gilberte zou er haar hele loopbaan, 37 jaar lang, blijven lesgeven. 37 jaar: dat zijn dus vele honderden kleuters en Gilberte krijgt dan ook bijna dagelijks nog een “dag juffrouw Gilberte” groet van voorbijgangers. “Kleuterjuf zijn is bij momenten echt wel zwaar, maar je krijgt zoveel terug van de kinderen” zegt ze zelf.

Als jonge twintiger ging Gilberte op zondagavond graag dansen in de chalet van de Isca. Op een van die avonden leerde ze er Octaaf kennen, een goedlachse jonge dakwerker uit Duisburg. Hij kon haar bekoren (en omgekeerd) en in 1970 huwde het jonge paar. Ze woonden eerst tien jaren in Overijse vooraleer in 1980 naar haar Terlanen terug te keren. Ze kochten er het huis van Octavie en Frans in de Leuvensestraat, schuin tegenover Gilberte’s ouders en Octaaf bouwde er eigenhandig een nieuwe woning. Eens terug in Terlanen engageerde Gilberte er zich meer en meer in het bloeiende verenigingsleven: de fanfare (waar ze samen met Octaaf 32 jaar het penningmeesterschap waarnam), de KVLV en Ziekenzorg (nu Samana). Binnen Ziekenzorg stond Gilberte 18 jaar lang in voor de organisatie en begeleiding van de jaarlijkse vakantietrip.

 

 

​